nabiimyanii

Korkak insana katlanamıyorum.  En başta da kendime.  Abuk rüyalar görüyorum korkaklığımı kendime itiraf etmediğim zaman.  Bi keresinde rüyamda, dev gibi bi selden korkup kaçarken bi çocuk yakalamıştı beni, vücudu insan, suratı zürafa suratıydı.  "Pardon götünüzü düşürmüşsünüz kaçarken" demiş, "sana ne benim götümden" deyip devam etmiştim kaçmaya.. Bazı kaçtıklarıma özür borçluyum.

Sokakları denize çıkan şehirlerde büyüyen çocuklardık. Ne ara bu kadar çıkmaza düştük, önümüzdeki okyanusa rağmen? Kendi yarattığımız engellere takılıp kalmak ahmaklığından ne zaman vazgeçecegiz? Yedek oyuncu gibi kenardan izlediğimiz hayatlara dokunmadan, sımsıkı topuz yaptığımız saçı açıp, esen rüzgara teslim etmeden, kravatı gevşetip vücudumuzu iyotla boyamadan nereye kadar devam edebiliriz ki? Bunları düşünürken başımın üzerinden bir martı geçti.. Baktım martıya.. "Aptal aptal uçuyorsun martı!" dedim.. "Aptal aptal uçtuğumu düşünerek oturan bir aptalsın" dedi martı. Sonra da kafama sıçtı.. Haklıydı.. Uçmayı öğrenmeliyim..

Kapattim herşeyi.. Sevdigim şarkıları bile kendime saklar oldum. Sevdiğim insanları.. Kendimden bahsetmek, sadece öğrendiğimi, gördüğümü, duyduğumu ya da bildiğimi anlatmaya dönüştü..  Hissettiklerimi asla anlatmıyorum. Susmak gibi bi hobim oldu..ya da konuşmak gibi bir fobi belki emin değilim..  Ruhundaki ışıkları kapatmayı da öğreniyormuş insan.  Karanlıkta dinlenmek ruhun da hakkı belki de.. Size de oluyo mu öyle? Klişe dedikleriniz başınıza geliyo mu?  Klişelerin aslında, hissedilen şeylerin aynı olması ama anlatacak farklı sözcükler bulunmamasından kaynaklandığı dank ediyo kafama. Düşüneceğim bunu..