Anımsayabildiğim en küçük yaşımda, tam olarak bilmiyorum, babamın koluna yatıp dinlediğim, uyuyup kaldığım için sonunu hiç öğrenemediğim o hikaye; Küçük Kara Balık. Adımdan da anladığınız üzere, sol görüşlü öğretmen anne babanın, sürgün edildikleri köylerde büyüyen çocuğuydum ben. Dağ köylerinin birine annemi, birine babamı sürerler, ben babam gelecek mi diye, her Cuma camdan bakma mesaime başlardım. Babamın gelebildiği hafta sonları, ufak çaplı bayramlar kutlanırdı çocuk kalbimde. Ve geldiği akşamlar uyuyana kadar yanında yatmak gibi bir lükse sahiptim, o dağ başının izbe köy evinin gaz lambalı fakirliğinde. İşte babam her geldiğinde, kendimi bildim bileli bir hikaye anlatırdı bana; çocuk bir balığın içinde yüzüp durduğu dereden başka yerleri keşfetmek istemesinin hikayesi. Sonunu öğrenmek için okumayı öğrenmeyi beklemem gereken, okuduğumdan beri en sevdiğim, yazarının diğer kitaplarını da su gibi içtiğim ...